PRIMA

Los nivolasses negres son a desaparéisser. Una pluèja leugièra pòt encara venir, que abeurarà los cagaròls banuts que se passejan quiets demest las èrbas fòlas. Las jornadas s'alongan Es lo temps del cocut, aucèl misteriós que canta e se vei pas. Las pradas verdejan e las flors espelisson.

Es temps de renaissança.

Ailàs dins mon cap fosc l'aiga tomba a ferrats. Una pluèja sarrada roge de desesper, emplena de malastre mon esperit malaut. De lagremas de sang rajan de mos uèlhs tristes. L'ivèrn a pas quitat mon arma trebolada e lo tron infernal ressona de contunh. La prima que fa flòri a fa sortir las trèvas que cresiái endormidas al fins fons de mon còr. Torna bufar lo vent das maridas idèas que jamai non s'oblidan e que non s'avalisson. Malgrat lo temps que passa que fa tombar los pels e rufar la pèl sopla dels umans ufanós, los esglasis risent fan de tarabastal, remembran los recòrds dels auvaris ancians. Las vièlhas nafraduras, coma un borron novèl, se son desrevelhadas. Las pòdi pas fugir...

Prima t'ai en òdi.