PRIMA

Los nivolasses negres son a desaparéisser. Una pluèja leugièra pòt encara venir, que abeurarà los cagaròls banuts que se passejan quiets demest las èrbas fòlas. Las jornadas s'alongan Es lo temps del cocut, aucèl misteriós que canta e se vei pas. Las pradas verdejan e las flors espelisson.

Es temps de renaissança.

Ailàs dins mon cap fosc l'aiga tomba a ferrats. Una pluèja sarrada roge de desesper, emplena de malastre mon esperit malaut. De lagremas de sang rajan de mos uèlhs tristes. L'ivèrn a pas quitat mon arma trebolada e lo tron infernal ressona de contunh. La prima que fa flòri a fa sortir las trèvas que cresiái endormidas al fins fons de mon còr. Torna bufar lo vent das maridas idèas que jamai non s'oblidan e que non s'avalisson. Malgrat lo temps que passa que fa tombar los pels e rufar la pèl sopla dels umans ufanós, los esglasis risent fan de tarabastal, remembran los recòrds dels auvaris ancians. Las vièlhas nafraduras, coma un borron novèl, se son desrevelhadas. Las pòdi pas fugir...

Prima t'ai en òdi.

Lo Quinque

Per anar en cò de mon oncle caliá daissar la granda rota e prene un camin a pro pena quitranat. Al cap d'un doble quilòmètre arribàvem a una masada acoconada al pè d'un castanhal que cobrissiá gaireben tot lo sèrre. Un còp la veitura pargada a l'ombre d'un amorièr dos còps centenari, demorava pas qu'a perseguir la pujada a pè. O èra pas longa mas èri pas cambarut a cinc ans...Una palma giganta marcava la dintrada dins lo domeni del masc. Per de que mon oncle èra un masc...Una rengada de bois a man drecha e vaqui la corteta amb lo cobèrt per la carreta e lo potz per la Romeca. En fàcia, una vinha de vièlh clinton acaptava lo grand trauc negre de la pòrta dubèrta. Ni per l'escuresina, dintravi sens paur dins la tuta del mague. Tal val dire que la pichòta ampola de 40 watts -sola concession al progrès- esclairava pas gaire lo membre negrejat per la suèja acumulada per d'annadas e d'annadas de flambadas dins lo fogal de la chemenèia millenara. Una taula, qualques cadièras e un vaisselièr aquò bastava a mon oncle, lo masc.

Es aquí que recebiá sa practica. Saupèri jamai de que garissiá. Mas çò que i a de solide es que lo mond lo veniá veire de Marselha. Aquò lo teniái de la maire que pasmens aimava pas d'en parlar. Amb sas clucas ascladas, sas mans rufas de castanhaire e son veirat de vin fasiá de miracles, lo quinque. Teniá benlèu son energia de l'esperit dels uganauds que demoravan esconduts dins un trauc cavat dins la paret e qu'èra demorat coma al temps de las dragonadas. Las generacions passavan e degun gausava pas tampar aquel cròs encara mai fosc que lo demai de la cosina.

Se moriguèt solet, cramat per una beluga escapada del fuòc. Aqueste jorn i aguèt pas ges de miracle.

Èri a Tautavel

Èri a Tautavel dins la bauma prigonda a fargar de bifacias per tuar lo ferum. Èra fòrça nombrós en aqueles temps salvatges. Èri dins las arenas, èri gladiator. Combatiái per la glòria e per la libertat. Èri dins los talhièr das glèisas romanicas. De ma man segura escalpravi la pèira dels capitèls sagrats , testimònis immortals de la pensada umana. Èri a Montsegur, dins lo castèl quilhat. Escampavi de pèiras suls crosats enrabiats. Pugèri dins lo lenhièr sens crenta e sens planh. Èri dins las Cevenas, sus lo Bogès divin, dins los bòsques escurs per pregar lo Dieu gran que totjorn nos regarda. E amb una pigassa, un jorn qu'èri enrabiat, ai tuat un dragon. Ai pres de còps de règla, ai portat lo senhal donat per un ussar negra de Republica. Èri dins las trencadas a recebre d'òrdres qu'i compreniái pas res. Coma compreniái pas de que fasiái aquí dins aqueste infèrn de fanga e de sang. Èri dins lo maquís amb los espanhòls a percaçar de nazis al combat das Portetas. Ai vist Malinowski abans que moriguèsse.

E èri a Tolosa amb los Occitans que malgrat los auvaris demòran totjorn dreches.