Bonjorn Monsen Pasteur

Lo tren «interciutat» alentís. Dintram dins la vila . Lo temps de davalar amb tres o quatre viatjaires e lo vaquí que torna partir. Ara las vias son voidas e los emplegats an abandonat lo cais per s'anar caufar. Cal dire que la jornada s'anonça freja e que lo solelh aurà pas léser de far pinchon. Demòri solet un momenton. Res a pas cambiat : lo pont ont veniái ambe la grand per agachar tota la tantossada las locomotivas fumadissas e brandussantas; lo tunèl qu'escupissiá sos vagons de carbon La gara tota èra negra d'aquel carbon, levat de còps, que lo roge d'un autoralh trencava ambe l'ambient fosc e trist del plan ferroviari.

L'odor del carbon me torna a las nasicas. Lo que l' a sentit un còp, aquela odor particulara, la pòt pas oblidar. Canina, pivelanta. E jauna...

Travèrsi a la lèsta la sala dels «passes perduts». Mas ara es ieu que soi perdut, embelinat per un passat que m'es tornat dins lo cap. Mas quin passat? Lo meu o lo de ma vila? Viri a man drecha. Dins lo luenchenc lo sap bèl que mestreja l'enfilada das carrièras. Sembla d'aver mil ans. Un caval me frega e me buta sul trepador. Manqui de far tombar una femna de la rauba longa «E ben-çò ditz- podètz pas faire atencion?». Marmotegi d'unas paraulas incomprensivas e lèu lèu m'alunhi. Me sarri de la paret que separa la gara del demai de la vila e qu'estofa qualque pauc lo bruch de las maquinas enfernalas. Es ara lo bronzinament de la vida vidanta qu'emplena mas aurelhas. Las ròdas dels carris que rebombisson sus la calada, lo resson dels esclòps, los crits d'enfants que corrisson e tant d'autres que cresiái d'aver oblidats. Me suspreni a jogar, a butar las fuèlhas tombadas de las platanas que bòrnan l'avenguda. Soi tornat en enfància. Mas quina enfància? La meuna o la de mos grands? L'agach se fa trebol. Soi vengut una trèva. Degun me vei pas e vesi pas degun. Mas la carrièra quita de pujar. Lèvi los uèlhs : «Bonjorn Monsen Pasteur»

Nèu

La nèu.

Uèi nèva. Es puslèu rar dins nòstre caire. Mai que mai aquelas darrièras annadas dempuèi que la tèrra es a se recaufar. Quand me soi levat i aviá sonque qualques estèlas pichonas que voletejavan butadas per una aura leugièra, imperceptibla. Ara los borrilhs son mai pesucs, tomban sarrats e cobrisson rapidament los arbres que sas brancas començan de se gimblar. Remembrança d'un temps luenchenc mas pas oblidat me soi sarrat, sens m'en mainar, de la fenèstra. Lo nas pegat al veiral, embelinat per la casuda regulara e continua d'aquelas polsas geladas, cabussi dins lo passat. Me torni veire enfant, ninòi e solitari, quand passavi los dijòus de nèu dins la cosina caudeta de ma grand. Lo bronziment sord del fornet me retronís encara dins las aurelhas, l'odor aspra del carbon m'emplena las nasicas. Dins son cadièras de canas, la grand, los uèlhs mitat barrats, sosca. A de que pòt soscar una grand? Defòra lo vièlh ferrat es acaptat, la nèu a tirat son lençòl blanc. A pena se se vei lo nas ponchut de qualque branca mòrta. De que i a dins la tèsta d'una grand, darrièr sa cara rufada e maurèla? Benlèu que tomban de borrilhs, los borrilhs del sovenir que s'amassan. E qu'amagan lo present.

Torni dobrir los uèlhs. La nèu a quitat de caire. Dins lo cèl grisenc la mameta soritz.

Tributa to C. Baudelaire

Tribute to C. Baudelaire

Sovent, per se trufar, lo mond de l'UER

Prenon d'estudiants, paures animals de bast,

Que venon, inconscients, ambe lor sac de cuèr,

Que dormissiá ailai amondaut dins lo trast,

Trabalhar l'occitan matèria tan aimada

Que parlavan lors grands dins un ostal de pèira.

Vaquí la maria Joana, annada per annada,

Que vend sos autors, bèls coma vacas en fièra.

E Joan Claudi Forêt ambe sa gramatica

Que far susar las gens sus un grope verbal.

E la dona Gilda, causa plan dramatica

Declamant de chinés dins lo tarabastal.

Monsen Arvei Lieutard, mèstre en linguistica,

Que parla entre [croquets] per nos fa descobrir

Los mistèris ponchuts de l'òrre fonetica.

E Melania punt còm, que nos vòl persuadir

De dintrar, cap baissat, dins la modernitat.

Oblidi pas l'istòria, la socio linguistica,

E que per nos marcar cal una eternitat.

E venir a la «fac» es pas totjorn pratica.

.....................

L'estudiant es parièr al militant de basa :

Dins son cercle d'amics coma es grand e polit

Davant la fuèlha blanca lo vaquí que trantalha

Susa que susarà n'en deven tot marrit.