Nèu

La nèu.

Uèi nèva. Es puslèu rar dins nòstre caire. Mai que mai aquelas darrièras annadas dempuèi que la tèrra es a se recaufar. Quand me soi levat i aviá sonque qualques estèlas pichonas que voletejavan butadas per una aura leugièra, imperceptibla. Ara los borrilhs son mai pesucs, tomban sarrats e cobrisson rapidament los arbres que sas brancas començan de se gimblar. Remembrança d'un temps luenchenc mas pas oblidat me soi sarrat, sens m'en mainar, de la fenèstra. Lo nas pegat al veiral, embelinat per la casuda regulara e continua d'aquelas polsas geladas, cabussi dins lo passat. Me torni veire enfant, ninòi e solitari, quand passavi los dijòus de nèu dins la cosina caudeta de ma grand. Lo bronziment sord del fornet me retronís encara dins las aurelhas, l'odor aspra del carbon m'emplena las nasicas. Dins son cadièras de canas, la grand, los uèlhs mitat barrats, sosca. A de que pòt soscar una grand? Defòra lo vièlh ferrat es acaptat, la nèu a tirat son lençòl blanc. A pena se se vei lo nas ponchut de qualque branca mòrta. De que i a dins la tèsta d'una grand, darrièr sa cara rufada e maurèla? Benlèu que tomban de borrilhs, los borrilhs del sovenir que s'amassan. E qu'amagan lo present.

Torni dobrir los uèlhs. La nèu a quitat de caire. Dins lo cèl grisenc la mameta soritz.