Interdit al mens de 18 ans.

Los trobadors son de coquins. Quitament de coquinasses. Amb un grand engenh nos an daissats de poésias remirablas que parlan d'amor. De fins amor. La cortesia es glorificada, la mesura de rigor, la carvata plan drecha. Enfin tot çò que cal per onorar la Dona desirada. Aquela d'aquí, amistosa, jòga lo jòc e tot s'acaba amb cordialitat dins la tendresa d'un amor platonic.

T'en fotrai ieu.

Amb d'engenh, an tanben escrich de gorrinitges. E mai de polits. La decéncia vòl que l'istòra oficiala retenga pas que las flors, los pichòts aucèls, la temperança, la retenguda, las frasas plan engimbradas. Tè tè tè... Son d'òmes coma los autres, se rasclan onte aquò lor prusís. Pensan pas totjorn amb la tèsta. E sonan pas una cata un cat. Se vesètz çò que vòli dire. E la femnas son de la meteissa matèria. Pòdon aver d'exigéncias de las estranhas.

Ne volètz d'exemples ? En vaquí. Los qu' an las aurelhas castas demorètz pas aquí e anatz bèure de tè amb las granhòtas de benechièr.

A tot sènher tota onor. Comencèm per mestre Guilhèm, lo noven del nom, paire de la confrairiá, lo mai ancian conegut. A lausat la Domna amb de mots jamai emplegatz :

Ab la doussor del temps novel

folhon li bosc e li auzel...

Òsca ! Mas aguèt tanben per companhas Agnes e Ermessen que, e es el que lo ditz :

... tant las fotei com auziretz :

Cen e quatre vinte ueit vetz...

Foguèt castigat e es plan fach. :

Ges no-us sai dir lo malaveg

Tan gran m'en pres.

Blacatz es pas gaire conegut . Benlèu per de que eisita pas d'afortir :

Segner be-us dic a la mia crezença

Que'l mager gaug c'om puesca el mon chausir

Es, qui pot nus al pro domna jauzir

C'am jauzimenz non vim per benevolenza

Un morir, zo-us dic veramen.

El vòl pas morir de desirar, se ditz qu'aquò s'es vist.

Valon mais mil dons avinen

Que non fai un sols chascuns an...

Dins l'ofensa tanpauc demòran pas dins la cortesia. Guilhem de Berguedan presava pas fòrça un certan Pons de Mataplana. Per de que ? Aquò rai. Nos sufís de saber çò que Guilhèm nos apren sus son anatomia :

Del bratz no-us pretz una figa

Que cabrella par de biga 

E portatz lo mal estes :

Ops i auriatz ortigas /

Que-l nervi vos estendes.

Tornem a las amors. A Aimeric de Péguilhon que li demanda se se dèu respectar la volontat de la dona que desira Que non la fortz part son talan, Senher Elias respond al diable los juraments e que :

Farai l'o, so-us assegur 

Qui que m'en tengues parjur.

Ont son las bonas disposicions ? Lo respecte degut a l'encòp a la dona e a la paraula donada?

Ne volètz encara ? Un pauc de pornografia. Lo Canal+ a res inventat. Vaquí un dialòg entre Senhèr Montan e una dona. Coneissèm pas lor vida mas sabèm coma ocupavan lors seradas :

Eu veing vas vos seigner, fauda levada,

C'ausit ai dir c'avetz nom en Montan,

Car anc de fotre non fui asassonada

...

Et eu vas vos, dompna, ab braga bassada,

Ab mazer viet de nuill aize en despan ;

E fotrai vos de tal arandonada

Quelos linzols storzeres l'endeman

E pos diretz c'ops i es la bugada ;

Ni mais no-m leu ni mei coillon gran

Se tan no-us fot que vos zaires pasmada.

E n'ia encara de la meteissa mena... D'unes, a l'ora d'ara dirián :

T'ai pantaisat tant fòrt que los linçòls n'an gardat la memòria...

E cresètz pas que los òmes de glèisa demòren en defòra de las afars de la carn. Lo monge de Montaudon s'entreten de la causa amb lo quite Dieu :

« Seigner, fuesc las puesca cremar,

Qu'ieu non lur puesc lur traucs omplir... »

Es verai que per el :

Enoja-m longa tempradura...

Las femnas son pas mai puritanas. Arnaut Daniel nos conta çò que demandèt dòna Ena a Bernat de Cornil per l'esprovar : de li bufar dins lo cuol ! Verai o fals i cal i avedre soscar. Es a dire que demanda èra possibla, almens en pensadas. De tot biais lo paure Bernat refusèt :

...Enans serai vieills e canecs

Ans que m'acort en aitals precs

Don puosca venir tant grand pecs ;

C'al cornar l'agra mestier becs

Ab que-il traisses del corn los grecs...

Basta ! Enfin ! Podriái contunhar mas me pensi que val mièlh que m'arresti. Acabariái per èsser gelós. Los trobaires an inventat un biais de dire novel per nomenar lo « mot » e tot çò que l'enròda; an pas oblidats la causa. Foguèron pas de mostres de vertut. Entre doas poesias cortesas aimavan de cabussar dins l'estupre e la fornicacion. Quitament los monges...

Mas, Dieu me damne, que trachan d'amor o de sèxe, qu'escrigan plan...